Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Το "ανεξήγητο" στραπάτσο του κευνσιανισμου"

Αναθεώρηση της 19:28, 20 Φεβρουαρίου 2017

ο κευνσιανισμός ακολουθεί ένα πολύ απλό μοντέλο (με πολλές σάλτσες). Λέει ότι για Χ πληθυσμό πρέπει να έχει Ψ παραγωγή, αλλά επειδή έχω 15% ανεργία, έχω τελικά 15% μικρότερη παραγωγή. Αν τυπώσω χρήμα προκειμένου να αυξήσω την ζήτηση, τότε η ανεργία θα πέσει γιατί η παραγωγή θα αυξηθεί και μαζί τα κέρδη των επιχειρήσεων. Κι επειδή θα αυξηθεί η παραγωγή τα φρεσκοτυπωμένα χρήματα δεν θα δημιουργήσουν πληθωρισμό γιατί θα αντιστοιχουν σε φρεσκοφτιαγμένα προιόντα.

Αυτό το μοντέλο λοιπόν όπως αμέσως μπορεί κάποιος να δει έχει ένα μικρό μπαγκ που ειναι το μπαγκ του καπιταλισμού. Με λίγα λόγια ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αντέξει τη σταθερότητα. Κάποια στιγμή λοιπόν η ανεργία μειώνεται στο 3-4% και δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για τον κευνσιανό ενάρετο κύκλο. Καθώς δεν μπορείς να έχεις μηδενική ή αρνητική ανεργία ο κύκλος κλείνει. Αν συνεχίσεις να πουσάρεις χρήμα αυξάνοντας κι άλλο τη ζήτηση, αυτό που κάνεις είναι στην ουσία να αυξάνεις τους μισθούς (ακριβώς γιατί δεν μπορεί να υπάρξει αρνητική ανεργεία), καθώς όλοι ψάχνουν να βρουν εργαζόμενους για να ικανοποιήσουν την επιπλέον παραγωγή που η αύξηση της ζήτησης δημιουργησε. Αύξηση μισθών όμως σημαίνει πρακτικά πως από τον ενάρετο κύκλο αρχίζουν και χάνουν οι καπιταλίστας πια διότι όχι μόνο δεν παράγουν περισσότερα (ώστε να αυξήσουν τα κέρδη λόγω όγκου πωλήσεων), μειώνεται και το περιθώριο κέρδους τους από τους αυξημένους μισθούς (άρα μειώνουν το κέρδος ανά μονάδα προϊόντος). Κι όταν δεν υπάρχουν κέρδη δεν υπάρχει και κίνητρο για επιπλέον παραγωγή, κάτι που μεταφράζει το φρεσκοτυπωμένο χρήμα σε πληθωρισμό. Καθόλου κακό σχέδιο αν με ρωτάς για τη δικτατορία μου (διοτι ο ελαφρυς πληθωρισμός μειώνει τις ανισότητες), αλλά πολύ κακό σχέδιο αν ζεις στον καπιταλισμό :)